Rozdział 3.

Obudził ją wibrujący telefon, który leżał na szafce nieopodal łóżka. Podniosła ciężką głowę i zerknęła na wyświetlacz – Dan. Odrzuciła połączenie i położyła głowę na miękkiej atłasowej poduszce pachnącej męskimi perfumami. Były bardzo ładne, dziwnie jej znajome. Czyżby w hotelu używali takiego proszku? Odwróciła głowę w drugą stronę jednocześnie powoli otwierając oczy. Promienie słoneczne przebijające się przez żaluzje oślepiły ją. Podniosła głowę i zauważyła, że nie jest w swoim pokoju. To nawet nie był hotel! Ciche pukanie do drzwi przerwało jej myśli, po chwili drzwi zaskrzypiały a następnie uchyliły się ukazując dobrze znanego jej chłopaka. Teraz już mężczyznę.

- Wyspałaś się? – zapytał i wszedł do pokoju.

- Co ja tu robię?! – wykrzyczała chyba nieco zbyt ostro. To przecież nie jego wina, że zasnęła w ich domu podczas oglądania filmu.

- Nie chciałem Cię budzić, tak słodko spałaś a przecież mamy dosyć wolnych miejsc u nas. – odpowiedział jej Zayn lekko zmieszany. Dziwne, że nie poczuła jak ktoś ją przenosił.

- No tak, oglądaliśmy film… – złapała się za głowę. Jak mogła tego nie pamiętać? Czy aż tak dużo wypiła? Zauważyła, że nadal ma na sobie ubranie- Malik masz szczęście – pomyślała. Chłopak podszedł bliżej i usiadł na brzegu łóżka. Miał na sobie tylko spodenki. Jego klatka piersiowa była powalająca.

- Danielle przywiozła jakieś ubrania dla ciebie. Leżą w łazience.

- Dziękuję.- odpowiedziała i usiadła obok Zayna.

- Chłopaki robią śniadanie, na co masz ochotę?

- Cokolwiek. Umieram z głodu – właśnie zdała sobie sprawę, że nie jadła nic od szesnastu godzin. Jej brzuch głośno zaburczał powodując, że oboje parsknęli śmiechem.

- Grzanki francuskie i dżem?

- Pamiętałeś – obdarzyła go uśmiechem.

- Jak mógłbym zapomnieć – odwdzięczył się tym samym. Gdy byli jeszcze mali, byli najlepszymi przyjaciółmi. Codziennie w weekendy zapraszali się na śniadania i wspólnie przyrządzali grzanki francuskie z dżemem. Zayn umiał przyrządzać je najlepiej. Minęło tyle lat a czuła jakby to było wczoraj. Nic już nie będzie jak kiedyś.

- Tam jest łazienka – wskazał drzwi- kiedy będziesz gotowa zejdź na dół. – powiedział po czym wyszedł z pokoju zostawiając ją samą. Wzięła zimny prysznic i przebrała się w przygotowane jej ubrania, jak dobrze, że Danielle nosiła ten sam rozmiar. Pasowały na nią idealnie choć nie do końca były w jej stylu.

Na końcu zauważyła małą kosmetyczkę. Pomyślała również o tym – przemknęło jej przez myśl. Wytuszowała rzęsy i nałożyła jasny cień na powieki. Całość oceniła na 5-. Kiedy zeszła do jadali siedział tam tylko Niall pożerający jajecznicę.

- Dzień dobry – przywitała blondyna.

- Hej, jak minęła Ci noc?

- Przyjemnie, macie bardzo wygodne łóżka. Gdzie pozostali?

- Zayn wyszedł, Liam zaszył się gdzieś z Danielle nawet nie był na śniadaniu, Harry jest u siebie, pewnie ćwiczy powalający uśmiech a Louis… w sumie nikt nie wie gdzie jest.

Usiadła naprzeciwko chłopaka i zaczęła jeść grzanki przygotowane przez Zayna. Rozpływały się w jej ustach, jak dawno ich nie jadła. Poczuła smak dzieciństwa i tak bardzo zapragnęła cofnąć czas. Kiedyś wszystko było łatwiejsze a  teraz nawet nie wie czy jej brat przeżyje operację. Nie radziła sobie i potrzebowała pomocy.

- Smacznego – w drzwiach pojawił się Zayn. Był już ubrany,  wyglądał niesamowicie białej koszulce i ciemnych dżinsach.

- Dziękuję – odpowiedzieli jednocześnie.

- Ash ? – zaczął Zayn.

- Tak?

- Moglibyśmy porozmawiać kiedy skończysz?

- Pewnie.

- Będę w salonie. – zniknął za drzwiami tak szybko jak się tam pojawił. Poczuła jak kęs wolno opada do jej żołądka. Będą „rozmawiać” na samą myśl o tym przeszły ją ciarki. Co powinna mu powiedzieć? "Hej Zayn, miło, że się spotkaliśmy, ale to tyle wracam do hotelu?" Była idiotką myśląc, że ją to ominie. Ostatnie kęsy dłużyły jej się niemiłosiernie. Jakby jadła dwie godziny. W końcu odeszła od stołu i wolnym tempem poszła do salonu gdzie zastała Zayna. Oglądał jakąś kreskówkę, lecz gdy ją zobaczył wyłączył telewizor i wstał.

- To nie jest odpowiednie miejsce na rozmowę, wyjdziemy ? – kiwnęła głową i poszła za nim. W głowie miała tysiąc myśli na minutę, zresztą podobnie jak on. Rano ułożył w głowie całą rozmowę a teraz nawet nie wiedział jak zacząć. To nie było takie proste. Przeszli chyba kilometr w milczeniu próbując jakoś ogarnąć krążące w ich głowach myśli i zacząć rozmowę. Ashley na pewno nie kwapiła się, żeby powiedzieć cokolwiek. Gdyby dał jej trochę czasu…

- Czemu wyjechałaś? – wypalił. To nie tak miało być – skarcił się. Przecież inaczej to sobie ustalił, miał do tego podejść stopniowo. Tak żeby sama mu to wyjawiła, nie chciał jej do niczego zmuszać. Wydawało mu się, że jej ciało nagle maleje i blednie. Na czole pojawiają się zmarszczki jakby kompletnie nie wiedziała co powiedzieć. Ale przecież to proste pytanie? Chyba wie czemu go zostawiła?

- Nie wiem… - wyszeptała. No tak, takiej odpowiedzi się nie spodziewał. Jak może nie wiedzieć? Zrozumiałby gdyby wyjechała na tydzień, dwa, może miesiąc. Nie było jej dwa lata. Z dnia na dzień opuściła go jak psa. Niepotrzebną zabawkę, którą przestała się bawić. Nie odezwała się i nie zrobiłaby tego gdyby nie to przypadkowe wczorajsze spotkanie za które nie wiedział czemu dziękował Bogu. Dokładnie pamiętał tamten dzień. Jak zwykle przyszedł po nią rano by razem poszli do szkoły. Otworzyła mu jej matka i powiedziała, że Ashley wyjechała. Tyle, zero wyjaśnień. Dzwonił do niej dziesięć tysięcy razy, wysyłał milion smsów. Nie odpowiedziała nawet na jeden. Przez miesiąc chodził jak cień. Zawalił egzamin z angielskiego przez to, że nie mógł się na niczym skupić a ona teraz mówi tylko „ nie wiem”? To jakaś paranoja.

- Musiałam to zrobić. Nie chciałam, ale musiałam – kontynuowała po – jak mu się wydawało – wieczności milczenia.

- Czemu?

- Byliśmy zupełnie inni. Mieliśmy inne marzenia, nie mogłam stanąć na drodze do twojej kariery. Pamiętasz jak zrezygnowałeś z udziału w konkursie tylko dlatego, że musiałbyś wyjechać i mnie opuścić? Musiałam usunąć Ci się z drogi. – sama nie wierzyła w to co mówi. To było takie absurdalne – zejść mu z drogi – przecież nie była jego rywalką. Przeciwnie, wspierała go w każdej podjętej decyzji i choćby nie wiadomo co zawsze stała za nim murem. Była podporą dla niego.

- I tak po prostu wyjechałaś? A to co mówiłaś? Było prawdą ?

- Spotkałam się z twoją matką. To ona doradziła mi abym wzięła udział w tym konkursie. Mówiła, że to wielka szansa dla mnie, bo przecież tak było, a ty dasz sobie radę. Przynajmniej ruszysz naprzód i weźmiesz los we własne ręce…

- A więc to przez moją matkę? To ona cię namówiła?

- Poniekąd, ale nie złość się. Chciała dla ciebie dobrze.

- Ha! Chciała dobrze? Przez miesiąc chodziłem niczym zombie, zacząłem palić, ćpać i zadawać się z najgorszymi ludźmi a ona tak po prostu zachowała to w tajemnicy. Jak mogła.

- Mi też nie było łatwo, ale są tego plusy. Masz zespół, o którym tak marzyłeś a ja zdałam do szkoły tańca. Nasze marzenia w końcu się spełniły.

- Jakim kosztem. – przystanął i spojrzał na panoramę Londynu. O dziwo nie padało. Promienie słońca ogrzewały ich oddechy i zmarznięte serca. Plus dużego miasta - żaden z przechodniów nie zwrócił uwagi na Zayna Malika i jakąś dziewczynę stojących na środku mostu, nikt go nie poznał czy był za mało popularny? Big Ben wybił godzinę dwunastą. Czas biegł tak wolno w tamtej chwili. Znów zapadła cisza.

- Powiedz… kochałaś mnie ? – wyszeptał a w jej głowie znów kłębiły się myśli. Co powinna odpowiedzieć? Jeśli skłamie zrani go chyba jak nigdy dotąd jeśli powie prawdę, nie zrozumie.

- Tak…

Dzwonek telefonu rozległ się w jego kieszeni. Wyjął telefon i zerknął na wyświetlacz, na którym widniała nazwa „Perrie”. Zupełnie zapomniał o ich spotkaniu, nie miał na nie ochoty. Jak miałby spojrzeć jej w oczy jeśli sam nie wie co czuje? Odrzucił połączenie i spojrzał na Ashley. Była przybita, chyba każdy to widział. W ułamku sekundy straciła pewność siebie, która emanowała odkąd się spotkali. Znów była delikatna i wrażliwa a on mógł tylko po raz kolejny skarcić siebie za to co powiedział. Tak nie miało być!

- Przepraszam, muszę iść… - rzucił jakby przed siebie, nie mówiąc do niej. Odszedł a w jej oczach pojawiły się łzy.

 ***

Przepraszam, że tak długo nie pisałam. Rozdział był gotowy już dawno temu, ale nie miałam czasu go opublikować. Kolejny  nie mam pojęcia kiedy się pojawi. Chciałabym dodać go za około tydzień, ale zupełnie nie wiem co mam napisać a nie chcę wstawiać tylko po to żeby dotrzymać terminu. Dziękuję za komentarze ; )

Mam jeszcze pytanie czy znacie kogoś kto robi szablony? Wiem, że jest dużo takich stron, ale na żadnej nie przyjmują zamówień ( przynajmniej ja na takie trafiam) próbowałam zabrać się za to sama, ale chyba jednak zrezygnuję. 

xoxo